Dystymia to jedno z zaburzeń nastroju, które pod wieloma względami jest podobne do depresji, jednak jego objawy nie są na tyle nasilone, aby można było mówić o typowej depresji. Często określa się więc dystymię jako “lekką depresję” lub przewlekłe obniżenie nastroju. Zobaczmy zatem, jak dokładnie objawia się to zaburzenie.
Przyczyny dystymii
Podobnie jak w przypadku klasycznej depresji, przyczyny dystymii mogą być bardzo różne. Często wynika ona z obciążeń genetycznych i jest obserwowana znacznie częściej u osób, które w najbliższej rodzinie mają osoby z dystymią lub depresją.
Kolejnym częstym powodem jej pojawienia się są zaburzenia przekaźnictwa w mózgu. Na pojawienie się dystymii mogą wpłynąć także inne choroby, zwłaszcza choroby tarczycy oraz inne zaburzenia hormonalne.
Ostatnią z przyczyn, które są często wyróżniane w możliwych przyczynach dystymii, jest podłoże psychiczne: zwłaszcza traumatyczne przeżycia przed pojawieniem się objawów oraz nieprzepracowana w prawidłowy sposób żałoba.
Jak długo może trwać dystymia?
Aby mówić o dystymii, objawy u pacjenta muszą utrzymywać się minimum dwa lata. Są to objawy utrudniające mu funkcjonowanie, ale nie na tyle silne, by całkowicie je uniemożliwiały i pozwalały na zdiagnozowanie depresji. We wspomnianym okresie dwóch lat mogą także pojawiać się krótkotrwałe stany remisji i lekkiego podniesienia nastroju, jednak smutek jest stanem emocjonalnym, który osoba z dystymią odczuwa najczęściej.
Objawy dystymii
Jako zaburzenie nastroju, dystymia ma bardzo różne objawy, które mogą różnie objawiać się u różnych pacjentów. Opisano cały szereg cech, które mogą, ale nie muszą towarzyszyć pacjentowi. Wystarczy, aby pacjent doświadczał trzech spośród niżej opisanych objawów, aby móc postawić diagnozę przewlekłego obniżenia nastroju.
Osoby cierpiące na dystymię obserwują u siebie przede wszystkim obniżenie nastroju, które przekłada się na zmniejszenie energii i aktywności. Pojawiają się trudności w koncentracji uwagi, zmniejsza się również rozmowność oraz chęć utrzymywania kontaktów towarzyskich. Prowadzi to do wycofywania się z życia społecznego i poczucia niedostosowania. Często Pacjentom towarzyszy mała wiara w siebie, uczucie bezradności i zmartwienia.
Osoby z dystymią często mają tendencję do “życia w przeszłości” i nadmiernego rozpamiętywania wszystkiego, co się w niej wydarzyło, zwłaszcza przeżyć nieprzyjemnych i trudnych. Cechuje je pesymizm względem przyszłości i trudność w podejmowaniu się nowych aktywności. Pacjenci często deklarują, że nie radzą sobie ze zwykłymi obowiązkami, wykonują je z trudnością.
Dystymii towarzyszyć mogą także bezsenność i płaczliwość. Spada poziom zainteresowania dawnymi hobby i aktywnościami, które sprawiały przyjemność. Spada również poziom libido.
Jeśli obserwujesz takie objawy u siebie lub u swoich bliskich, nie wahaj się skontaktować ze specjalistami!
